Jambo!

De volgende ochtend verlaten we het mooie zuiden van het land en rijden terug meer richting het noorden. We moeten onze rit echter onderbreken nadat ik op een slijkerige weg in een iets te diepe put was gereden en de beschermkap van de motor onderaan de auto was losgekomen. Gelukkig kwam er een vrouw op wandel met haar geiten voorbij en kon ik één van de touwen die ze als leiband hiervoor gebruikte overkopen voor 50cent. Dit touw kon tijdelijk de kap op zijn plaats houden tot aan het eerstvolgende dorp waar we dit deftig konden laten herstellen in een ‘garage’. Een opluchting voor Louise die ons al zag overnachten tussen de locale bevolking in één van die primitieve hutjes.

We reizen verder door naar het uiterste zuiden van Oeganda. Het is werkelijk een prachtige rit en het valt ons hierbij nogmaals op hoe divers Oeganda wel is! In opvallende kleuren geklede vrouwen, wuivende kinderen en in elk dorp een plaatselijke ‘gang’ op hun brommer typeren het straatbeeld.

Het is een lange rit naar onze volgende stop in het Queen Elizabeth NP, maar wel een zeer mooie waarbij we verschillende dorpjes, thee plantages maar ook veel humps and bumps tegenkwamen onderweg. Van al dat ge-hump en ge-bump begonnen Jules zijn darmen iets te goed te functioneren waardoor we tot 2 maal toe plots moesten stoppen en hij enorm vlug uit de auto sprong om voor een tijdje te verdwijnen in de bosjes. Zijn bijnaam Jules de 'bush kakker' was ontstaan.

Eindelijk is het zover, we vertrekken naar Oeganda, een reis waar we toch al even naar uitkeken. Met volgepakte koffers 'toch zeker die van Joyce en Louise :-)' en zelfs nog wat extra bagage met kledij en schoenen om uit te delen aan een plaatselijk weeshuis, stappen we het vliegtuig op.