Lake Mutanda/Bwindi Forest

Onderweg stoppen we meermaals om wat snoepjes uit te delen aan kinderen die langs de weg staan te wuiven. Jules speelt voetbal met kinderen van het dorp die vervolgens enorm blij zijn met de bal die hij cadeau doet, eindelijk een echte leren bal in plaats van wat bij elkaar gebonden plastiek.

Uiteindelijk komen we toe aan het Mutanda meer dat gelegen is aan de voet van de Virunga vulkaanketen dat de landen Oeganda, Congo en Rwanda met elkaar verbindt. Het is echt een enorm prachtig zicht. Ik dacht dat dit enkel op schilderijen bestond zo adembenemend mooi, met recht één van de meest prachtige vergezichten die er bestaan op aarde.

Spijtig dat Joyce er niet ten volle van kon genieten vermits onze tocht langs een smal zandweggetje verliep met zicht vanop hoogte op het meer maar met een steile afgrond langs 1 kant.

In de omgeving van dit meer liggen verschillende regenwouden, het leefgebied van de bedreigde berggorilla en dus de ideale uitvalsbasis voor één van de meest bijzondere excursies die we in ons leven zullen maken: Een trekking naar de berggorillas, een uitstervend ras waarvan er nog slechts 1000 bestaan.

Het is zover: We staan heel vroeg op, rijden nog in het donker langs kronkellende wegen tot aan het rangerstation van het Bwindi Forest National Park. Er is een limiet van 9 bezoekers per dag per gorilla familie en je mag maar max 1u bij de berggorilla's blijven.

Het wordt een intense dag, zowel fysiek als emotioneel. We gaan tezamen met een gids en enkele rangers op zoek naar de Rwigyi groep. Deze bestaat uit 15 gorilla’s waarvan één silverback. De spoorzoekers die voorop gingen om de groep te gaan zoeken hebben moeite om ze te vinden en laten pas laat weten hen gevonden te hebben. Een zucht van opluchting, allemaal lachende gezichten en de spanning die toeneemt.

Na 3 uren gelopen te hebben door het regenwoud krijgen we te horen dat we vlakbij zijn. Nu wordt het wel heel spannend. De rangers maken met machetes de weg verder voor ons vrij om ons zo een weg te kunnen banen tussen de dichtbegroeide struiken en bossen. Plots uit het niets staan we tussen een groepje gorilla's. De rangers maken een grommend geluid om te laten weten aan de gorilla's dat alles OK is.

Terwijl iedereen van onze groep naar een vrouwtjes gorilla met een baby’tje aan het kijken is doet één van de rangers teken naar Jules en mezelf om hem te volgen.

Door de dichte begroeiing klimmen we verder omhoog de berg op tot we vlakbij ons beweging zien in het bladerdek. Het is het mannelijk hoofd van de groep, de Silverback. Eén brok spieren en wat een majestueuze verschijning!!

De ranger doet teken naar Jules dat hij nog wat dichter mag gaan om een foto te trekken. Plots uit het niets valt de silverback Jules aan. Hij grijpt naar een dikke tak en slaagt hiermee Jules op zijn hoofd. De ranger reageert meteen, trekt Jules weg en zegt dat we gebukt moeten gaan zitten en vooral niet mogen weglopen. Hij maakt een grommend geluid om de gorilla te bedaren. Gerustgesteld en alsof er niets gebeurd is gaat de gorilla verder met eten.

Was dat even spannend, Jules deed het in zijn broek en deed teken dat ik nu maar voorop moest lopen :-).

Hun gedragingen zijn echt identiek als die van ons als mens, de manier waarop de moeder met haar babietje omging, hoe de jonge gorilla’s met elkaar speelden, … het leek alsof we een onderdeel waren van hun groep en voor we het goed en wel beseften was het uur voorbij en deed onze gids teken dat we de groep moesten verlaten. Het was een ‘once in a lifetime’ ervaring, eentje dat voor altijd in ons geheugen gegrift zal blijven.